Τα Μπουκάλια.

Ήταν δύο φίλοι, ο Γιάννης και ο Κώστας, που αποφοίτησαν μαζί. Οπότε συμφώνησαν να συναντιώνται στο ίδιο μέρος κάθε 5 χρόνια. Μετά από πέντε χρόνια, συναντιώνται στο προκαθορισμένο μέρος. Οπότε ο λένε τις επιτυχίες τους:
Εγώ, λέει ο Γιάννης, είμαι ξακουστός δικηγόρος. Εσύ;
Εγώ, λέει ο Κώστας, πίνω πολύ.
Μετά από πέντε χρόνια, ξανασυναντιώνται.
Εγώ, λέει ο Γιάννης, έγινα πρέσβης της χώρας μου. Εσύ;
Εγώ, λέει ο Κώστας, πίνω ακόμα.
Και πάλι μετά από πέντε χρόνια, ξανασυναντιώνται.
Εγώ, λέει ο Γιάννης, έγινα πρωθυπουργός. Εσύ;
Εγώ, λέει ο Κώστας, πίνω ακόμα.
Ύστερα από πέντε χρόνια, ο Γιάννης περιμένει τον Κώστα στο ίδιο μέρος. Περιμένει, περιμένει, μα ο Κώστας άφαντος. Ύστερα από καna δυo ώρες, βλέπει ένα μεγάλο ελικόπτερο από κάποια απόσταση και γύρω του πολλά αλλά συνοδευτικά ελικόπτερα. Προσγειώνονται όλα, και υπηρέτες κατεβαίνουν από τα συνοδευτικά ελικόπτερα και στρώνουν κόκκινα χαλιά, παίζουν τρομπέτες κτλ για να κατέβει ο Κώστας από το κεντρικό ελικόπτερο!
Βρε Κώστα, λέει ο Γιάννης, πού βρήκες τόσα χρήματα;
Πως τα κατάφερες; τον ρωτάει έκπληκτος
 Πούλησα τα μπουκάλια!